Irun-Bilbao

Je zou zeggen, lekker lui dagje, want we zijn niet verder gekomen dan Bilbao. Maar ik zie net dat we alles bij elkaar vandaag 16,4 km hebben gelopen!

Vanmorgen eerst in Irun rondgewandeld, samen met alle bewoners, die rondkuieren tot een levensvervulling lijken te maken. Er staan lange rijen bij de bakkers en pasticceria’s, waar de lekkerste gebakjes in de etalage staan. Zo tegen 12 uur schuift iedereen richting barretjes en terrasjes, want daar worden de pintxos uitgestald en komt de rosé op tafel. Dat zal ook komen doordat het zondag is en heerlijk weer, maar dat kuieren is absoluut iets wat ik me herinner van Spanjaarden. 
Basken dan: de taal is hier duidelijk levend, er zijn Baskische opschriften en je hoort het om je heen. Vijftig (!) jaar geleden kwam ik hier voor t eerst; toen was de sfeer nog bepaald grimmig, met overal in de straat Guardia Civil met karabijnen.

Om een uur werden we opgepikt door een vrouw, die ons naar Bilbao ging rijden. Bussen en treinen rijden erg weinig op zondag en dit is een handige manier om toch ergens te komen. Er zat nog een vrouw in de auto, bloednerveus, van top tot teen getatoeëerd, helemaal volgehangen met piercings en blijkbaar een bezwaar tegen deodorant. Jammer genoeg spraken ze geen van beiden Engels en ons Spaans is echt niet voldoende voor een heel gesprek. De gepiercete vrouw bracht ons het laatste stukje naar het centrum, waar we een hotel bleken te hebben naast het Guggenheim.

Wat is dat toch een prachtig museum! Er waren grote tentoonstellingen van Kokoschka en van Mirò én van een vrouw die ik laatst in London al had willen zien, Lynette Yiadom-Boakye: indrukwekkend! En wat is Bilbao een mooie stad. Gelukkig bedacht Gerbrand tijdens het eten dat we onze treinkaartjes nog moesten ophalen voor morgen. De reservering bleek al verlopen, maar we werden geholpen door een superaardige renfe-medewerker, zodat we rustig kunnen gaan slapen: morgen tien uur in de trein naar Santiago de Compostela.