Carrapateira -Vila do Bispo, 16 km

Hm, tja, zo’n piepklein kamertje met een piepend en krakend bed is gezellig , maar niet handig als je wilt slapen. Vanmorgen was ik een beetje van de wereld. Het ontbijt was echt superleuk en lekker onder de luid kwekkende mussen, die nestelden in de palmen. De Vlaamse eigenares van het pension was vooral zakelijk, maar had alles duidelijk goed in de hand. Helemaal niet gemakkelijk om al die gezelligheid fris te houden! Maar een beetje meer warmte was ook leuk geweest….
Het lijkt wel een dingetje hier: dorpjes beginnen ergens en er wordt wat aan vast gebroddeld, het is geen eenheid, geen structuur. Soms is er een dorpsplein, maar dat is vaak een nieuwigheid, niet iets van eeuwen her, van traditie, van verbanden.

Het pad was vandaag in de eerste helft langs de kust, op en neer steile kliffen. Af en toe kom je dan langs droomstrandjes, waar alleen wandelaars even uitrusten. De tweede helft ging door het bos, over brede zandwegen. 
Vila do Bispo heet een stad volgens maps, maar is zo’n vaag dorp. Aan de rand staan wel drie van die oude molens, zonder wieken. In het café waar we lunchten, stond natuurlijk de tv aan. Er was een massabruiloft te zien: zo’n twintig prachtig uitgedoste bruidsparen, die kennelijk samen een huwelijk in de kathedraal kunnen betalen.

Naast ons zat het Italiaanse stel, dat al een paar dagen mee oploopt. Ik vergat iets over Berlusconi te zeggen. Morgen de allerlaatste wandeling!