Dag 23: Frosta - Ersgard, 14,8 km

Klein leed. Want dat is t tenslotte. Maar als je wandelt, kan en zal klein leed vaak tot groter leed leiden. Een gestoten kleine teen kan via blaren onder je teennagels uitmonden in ten einde raad neerploffen…in een rode-mierenhoop (Ik verzin dit niet! Het overkwam mij jaren geleden op de GR5) 

Zo erg is het nu nog niet, maar toch. Mijn enkel is gewoon dik, mijn hele hak doet pijn en hoewel de spier in mijn kuit zich weer normaal gedraagt, is de slotsom gewoon dat ik niet veel langer dan vijftien km kan lopen. Met moeite.

Vanmorgen moesten we om half negen op de kade staan om te worden overgevaren door Jan Kørsvik naar Steinvikholmen, waar het pad verdergaat. Op tijd op pad dus. We hadden geslapen in de gloednieuwe gastenkamers van Jan, die hij in zijn loods heeft gebouwd. Een loods volgepakt met koelkasten, meubels, visserstuig en nog n paar honderd andere items. Zijn vrouw ‘doet’ de kamers, maar beide spreken nauwelijks Engels, dus we hebben ze eigenlijk niet gezien. We konden ons laatste zakje droogvoer opwarmen en de was doen en dat was fijn.

Ik had me Jan voorgesteld als een magere, sturdy man met een blonde kuif boven zijn door de zee verweerde gezicht, maar hij bleek een wat gedrongen, donkere man met een hangsnor te zijn. Heel vriendelijk, dat wel. Hij voer ons voor een klein fortuin naar de overkant (ik dacht anderhalf uur varen, maar we legden na een kwartier al aan) en wilde ook nog best even op de foto.

We liepen de 6,5 km naar Skatval, waar een station was en een supermarkt en ik haalde het net. Lekker een uur rust, omdat we op de trein moesten wachten die ons in vijf minuten tien km verder bracht. In een parkje hebben we geluncht, waarbij mijn humeur op een dieptepunt was, want nee, lopen gaat echt niet meer. Niet voordat ik een week of twee rust heb gehad. Ik besloot daar dat het zonde is om onze vakantie daardoor te laten verpesten. Jammer, maar nu even kijken hoe we het verder gaan doen.

De buschauffeur die nog twee haltes doorreed nadat we op de stopknop hadden gedrukt, waardoor we 4,5 km langs de weg moesten teruglopen, ach, laat maar. We zijn nu in Ersgard, een heel sympathieke herberg, waar we begroet werden met een biertje en waar we een heel appartement hebben! Morgen zien we wel weer verder.