Marskramerpad dag 4

De Waterlelie.

Ik heb de witte water-lelie lief,
daar die zoo blank is en zoo stil haar kroon
uitplooit in 't licht.

Rijzend uit donker-koelen vijvergrond,
heeft zij het licht gevonden en ontsloot
toen blij het gouden hart.

Nu rust zij peinzend op het watervlak
en wenscht niet meer . . . .

Bron: Van de Passielooze Lelie. Verzen door Frederik van Eeden, waarbij zijn opgenomen de "Enkele Verzen", Amsterdam (W. Versluys) 1901, 5.

Waterlelies genoeg, elke sloot is er bijna mee dichtgegroeid. En aangezien deze etappe bestaat uit kilometers rechte sloten, straten, weilanden en grasbermen besloot ik dat ik die maar eens uit m’n hoofd moest leren. Tijd zat. Maar hoe meer ik er mee bezig was, hoe meer het gedicht me ging tegenstaan. Zo stil, zo blank, zoooo passief. Getver. Want als ik die lelie zie, heb ik eerder een rijkend jottemgevoel dan een ambitieloos peinzen.

Het is maandag en het bootjesvolk is gelukkig weer naar kantoor. Alles is weer stil. Waterkoeten peddelen weer, een fuut schrokt ongestoord een kikker naar binnen, reigers kunnen weer hun gewone chagrijnige zelf zijn. En wij daar maar tussendoor. Vannacht hadden we een fantastische b&b, heerlijk geslapen, dus die kilometers gaan fluitend.

Op een bepaald moment-absoluut het juiste moment- komen we langs een bordje Theetuin. We gaan naar binnen en hebben allebei een déja vu. Waar was dat toch ook alweer, dat we ook op zo’n goed moment zoiets tegenkwamen? We komen er niet uit.

Als we weer doorlopen, zien we een bordje Pelgrimspad: we zijn hier gewoon vier jaar geleden ook geweest, hier kruist het Pelgrimspad het Marskramerpad!