Vierde week-Marianne

Dag 20 - 12 mei
Avonturendagje. Vanmorgen hadden we vanuit Givet zelf een route gepland met behulp van maps.me. Die liep prachtig eerst over de Citadel en daarna zonder omwegen, maar wel door het bos naar Olloy, waar we de beschreven route weer oppakken. Dus vol goede moed aan de klim begonnen. Maar al gauw stuitten we op een groot hek een een bord met de aankondiging dat het terrein gebruikt wordt voor commandotrainingen en dus verboden toegang. We konden alleen maar terug naar de autoweg, waar we na een paar km een pad vonden dat goed moest zijn. Het pad werd steeds nauwer, met steeds meer braamstruiken en brandnetels. Geheel bekrast kwamen we na een paar km op een echt pad. De rest van de dag liepen we door schitterend glooiend landschap, doodstil, alleen onderbroken door een terrasje met een Leffe, een uurtje voor Olloy.
Daar aangekomen zagen we wel een bordje naar het hotel, maar gek genoeg was de aanduiding hotel doorgestreept. Na enig zoeken kwamen we bij een zwaar vervallen huis, waar de deur openstond. Binnen zag het eruit alsof de tijd had stilgestaan. Het was duidelijk een hotel geweest, maar blijkbaar beheerd door iemand met een verzamelwoede: oud kinderspeelgoed, klokken, vlinders. Verderop een bar, eetzaal, waar zelfs een ntafel voor twee was gedekt.Uiteindelijk kwam uit een so​ort opslagplaats een jonge vrouw. We zeiden dat we hadden gereserveerd. ' Ja, die mensen zijn er al', zei ze. Maar goed, hoewel ze echt geen hotel meer had, mochten we toch blijven. Alles is enorm oud, alles kraakt, maar ja, we hebben geen keus.. Dag 22, 14 mei: Het Hitchcock-hotel was absoluut het meest bijzondere waar we ooit hebben geslapen. Het gekke was dat het blijkbaar nog heel goed werd bijgehouden: alles was heel oud, maar echt schoon. Stukken beter dan bij die oplichter in Neerlinter, die 'een pelgrimsprijsje' voor ons maakte. Daar was alles zó vreselijk vies! Maar hier, ach je moest overal voorzichtig mee omgaan. Het balkon bv durfden we niet aan. Het spookachtige werd versterkt doordat er maar een lamp provisorisch was opgehangen, die reageerde op een bewegingsmelder. En natuurlijk door de open deuren die af en toe dichtslaan. De mensen die op onze reservering waren binnengekomen, waren blijkbaar ook wandelaars, maar ze mochten niet praten van de dokter. Niet tegen ons, niet tegen de oude eigenaar en zelfs niet met elkaar. We hebben ze nog een keer in het bos gezien, maar daarna niet meer. We kwamen de dag erop in Rocroi, het begin van de wandeling in Frankrijk. Leuk plaatsje, stom hotel, met mensen die een hekel aan gasten hebben. Vandaag hadden we een korte wandeling naar Sormonne. Daar was alleen geen enkel overnachtingsadres te vinden, dus we hebben maar een (dure!) taxi naar de volgende plaats genomen. Kunnen we morgen even kleren wassen en de spieren wat laten rusten. Gek, als je 28 km door het bos loopt, lijkt dat veel gemakkelijker dan over de weg, maar blijkbaar gebruik je daarvoor andere spieren: kwam vanmorgen bijna m'n bed niet uit!

Dag 24, 16 mei: Dit was een bijna perfecte dag! Heerlijke temperatuur, prachtige wandeling, erg afwisselend. We kwamen ook door een paar dorpjes. Eigenlijk is het verhaal van het Spookhotel het verhaal van Noord-Frankrijk, ben ik bang. Het dorp Wassigny bv staat letterlijk voor de helft te koop. Toen we er binnenwandelden, nog met een vage hoop op een cafeetje, bleek het er doodstil. Het leek wel zo'n Western-dorpje, zoals in Cinécittå. Een brede straat, met aan weerskanten grote verlaten huizen met luiken ervoor. Echt een hele straat te koop. Geen idee of hier subsidie is voor renovatie; je kunt toch niet een heel dorp tegen de grond gooien... Verder was het ook zo stil overal, in het bos en tussen de landerijen. Dat wil zeggen: geen mechanisch geluid te horen, alleen maar vogels. Vanwege de warmte waren we vroeg vertrokken, dus we hadden tijd om een uur in het weiland te liggen tussen de middag. Opeens hoorde ik een Wielewaal, zo'n vogel die heel duidelijk dudeljo roept, net als in het liedje. Na de luxe van gisteren is het wel even slikken vandaag. Er is hier niets anders dan een zgn pelgrimsonderkomen, een door de gemeente georganiseerd gratis slaapplaats. Geeft op zich niks, maar deze is wel heel erg klein en er is nog een Franse jongen ook. Die overigens wel een slaapzak bij zich heeft. Wij hebben alleen een lakenzak. Gelukkig is het behoorlijk warm vannacht...

Dag 25, woensdag 17 mei: We zijn gisteravond toch maar overstag gegaan: toen we even bij de Carrefour verderop waren, zagen we dekbedden in de aanbieding, voor twintig euro. We hebben ze vanmorgen aan het pelgrimsonderkomen geschonken, ze waren vannacht echt lekker. De jongen die er al was bleek Dimitri, een 27-jarige Brusselaar met z'n ziel onder z'n arm. Hij wilde graag met ons mee-eten, want hij kon zelf naar tien euro per dag besteden. Als dank gaf hij een show voor ons met z'n diabolo, waar hij enorm bedreven mee was. Het zette me wel aan het denken: wij hebben acht kilo op onze rug, omdat we allemaal lichte dingen kunnen kopen. Hij had, geadviseerd door z'n moeder, 20 kilo mee te dragen. Geen tent, hij sliep altijd buiten. Dan maak je wel wat mee.Zo had hij op een nacht, nog geen meter bij zich vandaan, een vos zien jongen. ' Maar als het regent, dan word ik depressief'. Vandaag was het erg warm, tegen de dertig graden. We zijn nu dan ook bekaf, het kost blijkbaar veel energie. Morgen gaat het regenen, morgen gaan we naar Reims!

Dag 26- donderdag 18 mei: We zijn in Reims!! Ik had me erop verheugd, maar ik had niet gedacht dat ik het zo leuk zou vinden. We hadden vanmorgen besloten een beetje te smokkelen, zodat we eerder in Reims zouden zijn. Bovendien zijn de buitenwijken weinig inspirerend, volgens de meneer van ons boekje. Maar toen we om twaalf uur, na 14 km in het dorpje kwamen waar we de trein wilden nemen, bleken we twee uur te moeten wachten! We hebben die tien km er dus maar aan vastgeplakt, gelukkig. Want nu liepen we door de velden en zagen we de kathedraal al van verre. In de kathedraal werden we heel vriendelijk ontvangen. Er zit een mevrouw, speciaal voor de pelgrims. En tot onze verrassing stond ook Dimitri, onze jonge vriend van twee dagen geleden daar net. De gastmevrouw had net gezorgd dat hij kon slapen in het Clarissenklooster. De nacht daarvoor, toen het hard regende, had hij geslapen in een huis in aanbouw, de ziel. Ik hoop dat hij het haalt, Compostella, met die 20 kilo op z'n rug. Wij hebben zelf nog tweeënhalve kilo teruggestuurd. Hoppa, weg ermee!