Derde week Gerbrand

De wandeling van het klooster in Postel gaat langs lange rechte kanalen. Weinig inspirerend en vooral kilometers maken. Als we in Rosselaar zijn (gemeente Balen) is de zeurende pijn in mijn schouder die langzaam erger werd de afgelopen dagen, onhoudbaar geworden. Een nachtje slapen helpt niet meer. Francine, de eigenaresse van ons slaapadres brengt me ' ochtends naar de eerste hulp in Mol. Het blijkt mee te vallen. Geen ontsteking maar alleen een overbelaste rugspier. Met pijnstiller en een ontstekingsremmer weer op pad. Bertus, de man van Francine is bereid om tegen een redelijke vergoedinwg mijn rugzak naar Diest te brengen: ons volgende reisdoel. Door alle gedoe behoorlijk laat vertrokken, maar ik zonder bagage en Marianne met wat minder ( zoveel mogelijk in mij rugzak gepropt) halen we Diest nog redelijk op tijd. Gelukkig is het hotel uitstekend.  We zijn moe en besluiten een nachtje langer te blijven. Helaas kunnen we niet in het hotel blijven. Het heeft maar 6 kamers en die zijn al gereserveerd. We moeten verkassen naar hotel de Franse Kroon. Daar hebben ze met succes geprobeerd om een nieuwe betekenis te geven aan de begrippen scharrig, verlopen en gedateerd. Sluiten zou beter zijn.

Het is lekker warm op onze vrije dag. We genieten van terrasjes en bellen met mijn moeder en we Skypen met Muriël en de hele familie. Sasja neemt de regie. Leuk om te zien.

Onze vrije dag hebben we wat door de stad gewandeld. Niet op wandelschoenen maar op onze sketchers. Voor mij prima, maar Marianne heeft er zere voeten van gekregen en zere benen. Slecht geslapen daardoor. Goed om weer te vertrekken. Ben benieuwd hoe mijn schouder zich gaat houden. Zie er eerlijk gezegd een beetje tegenop. 

Dat viel mee gisteren. Niet pijnvrij maar ook niet erger dan zonder rugzak. Prachtige wandeling. Het landschap begint te glooien en met wat zon erbij is het heerlijk. We komen onderweg langs Ransberg, een gehucht op een heuvel. Er blijkt een cafe open te zijn: het. Vriendencafe. Binnen staan wat houten tafeltjes met houten stoelen. Rondom is een houten bank. Op die bank zit een oud vrouwtje in een schortjurk. Ze is zo klein dat ze niet met haar voeten bij de grond kan. Ze blijkt al 90 jaar en ze heeft het cafe al 70 jaar. Toen ze begon waren er nog 17 kroegen in het dorp vertelt ze. Marianne verstaat haar gelukkig. We hebben beloofd een kaarsje voor haar te branden in Rome. 'En wat je belooft, dat moet je doen he!'  Ze heeft gelijk en we zullen er aan denken.

Zondagavond komen we in Neerlinter. Geen feestje, maar laten we daar niet bij stilstaan. Dat doet de eigenaar zelf wel. Deed hij maar iets meer aan de schoonmaak....

Daarna via een voormalige spoorlijn, nu fietspad naar Jodoigne. Je komt dan langs Hoegaarden, lekker eten in het kapittelhuis. Grappig genoeg schenken ze daar veel soorten bier maar geen hoegaarden. Morgen (dinsdag 9) naar Namur. Josh en Sytze komen daar ook naartoe. Kunnen we samen eten. Zin in. 

We zijn in Namen. Tikje luidruchtige buurt maar de b&b levert oordopjes. Eten met Sytze en Josh was erg fijn. Lekker eten en een goed restaurant maar vooral fijn gezelschap. Geweldig om te zien hoe goed het met Josh gaat. Ondanks de herrie en dankzij de oordopjes heerlijk geslapen in een helaas veel te zacht bed. Mijn rug is terug bij af. De dag begint koud maar dat duurt maar kort. Deze dag zou een 10 hebben volgens weeronline en dat kwam uit. En niet alleen het weer. De wandeling langs de Maas is werkelijk schitterend. En het appartement dat we last minute hebben geboekt in dinant is misschien het mooiste tot nu toe. De abdij van Leffe (het bier wordt er niet meer gebrouwen en de gastvrijheid is niet bepaald wat ee zagen in Postel) ging niet voor ons open maar de tuinvrouw regelde wel een stempeltje. Dat is dan weer mooi. Straks lekker mosselen. 

Het vinden van een bakker bleek nog de grootste uitdaging in dinant, maar ook dat is opgelost. Beetje laat vertrokken maar we hoefden ook niet ver: 19,5km. Prachtig. Niet volgens het boekje maar met hulp van Maps.me, de app met stafkaarten van het gebied waar we lopen. Je geeft op waar je heen wilt en de app geeft een goede wandelroute. Ideaal. Verdwalen is er niet meer bij. Dat klinkt weinig avontuurlijk maar verdwalen is niet het soort avontuur dat we zoeken. Mooie wandelingen, onderbroken door een fijne lunch op een zonnig terras (zoals vandaag) trekt ons toch meer.