Zesde week - Marianne

Zaterdag 27 mei - dag 35
En perfecte dag was het gisteren! Niet te ver, door prachtig landschap met veel schaduw en aan het einde een heerlijke kamer met een balzaal van een badkamer bij een Engels echtpaar, dat hardnekkig Frans-met-een-accent blijft spreken, ook met elkaar. Zag eruit als zo'n 'Ik vertrek'-verhaal, maar blijkbaar waren ze best succesvol. We hebben heel veel fruit gegeten om de vitamines en beetje op peil te krijgen.
We hadden er niet aan gedacht dat het Hemelvaartvakantie was en dat alles dus vol zou zitten. Sowieso verbazingwekkend , want we komen zelden iemand tegen. Maar ja, voor ons geen onderdak te krijgen, dus we moeten creatief zijn. We lopen een heel andere route, waardoor we door een klein stadje komen, waar iemand in het plaatselijke kasteel, via Airbnb een kamer verhuurt . Het kasteel is blijkbaar gekocht door een groep Denen. Het is nog helemaal intact. Gisteravond hebben ze: Babette's feast' gevierd, vertelt een man die we toevallig tegenkomen op onze zwerftocht door het kasteel. We mogen zelf koken in de grote keuken in de kelder!

Zondag 28 mei - dag 36: We zaten en beetje in zo'n Scandinavische tv-serie, gisteravond. De Denen zaten op het terras champagne te drinken en zo suggestief Deens te praten. Door de grote feestzaal renden twee jongetjes in hun zwembroek. Verderop, in de salon, zat een meisje op een chaise longue een boek te lezen en stond een jonge man met een drankje. Ze zeiden ons vaag gedag, glimlachten. Toen we vanmorgen om halfzeven vertrokken, stonden alle ramen nog open, brandden de lampen nog. Alleen de klassieke muziek was weg. Half zeven, dus. De bakker was nog niet open, maar had wel al brood. Het zou erg warm worden, dus we probeerden zo snel mogelijk de eerste twintig km te doen. Gelukkig was het landschap prachtig en de wandeling afwisselend. Maar na die twintig was het ook echt heet. En weinig schaduw. Dus toen bleek dat de allerlaatste twee kilometer 125 m omhoog moest....Maar we hebben het er gehaald. Vanaf morgen echt wat rustiger. Maandag 29 mei- dag 37 Langres was nog leuker dan ik dacht. Hotel de la Poste, waar we vroeger met de meiden ook wel eens hebben geslapen, was helemaal opgeknapt. Alleen dat zwembad, waar we onze zinnen op hadden gezet, was lek. Buhhh...Nou ja, toch genoten. Gegeten naast het standbeeld van Diderot. Wist niet dat die hier vandaan kwam, maar ze zijn er duidelijk trots op.

31 graden vandaag. We besloten nu eens de routebeschrijving te volgen, omdat die minder over de weg ging. Jammer genoeg kwamen we een bepaald moment op een pad dat niet meer werd gebruikt. Twee keer onder een hek door, twee keer door een stroompje en overal bramen en brandnetels. Het was alles bij elkaar maar 500 m. maar we deden er drie kwartier over. Gelukkig kwamen we bij een super b&b van twee Nederlandse vrouwen terecht. Soms kan een douche zo lekker zijn!

30 mei - dag 38 Ik realiseerde me net dat 38 dagen nog helemaal niets is...Nog lang niet op de helft. Dat is gek, want we zijn al zo lang weg, voor m'n gevoel. Vandaag was het gelukkig wat minder warm. We konden pas laat weg, want we konden pas ontbijten vanaf negen uur, maar het gaf niet, want we hoefden maar 17 km. Aan het ontbijt kwamen de ANWB-kanten van de overige twee Nederlandse stellen pas echt goed door. Hoewel ik gisteren na aankomst dolgraag nog een paar dagen wilde blijven, was ik nu blij te mogen vertrekken. Je kunt soms zo het gevoel krijgen in het verkeerde toneelstuk te zijn beland. Champlitte is echt een stadje, dus we gaan zo op zoek naar een winkel om het zakmes te vervangen, dat ik gistermiddag zo ferm in de grond heb gestoken tijdens een rust. De dorpjes worden wat mooier, beter onderhouden. Veel vakantiehuizen, denk ik, veel Nederlanders.

Woensdag 31 mei - dag 39: Volkomen maf hotel in Champlitte. Een soort donjon, uit de 17e eeuw stond er op, met kamers die in stijl waren opgeleukt. En veel bedden. En vooral een kapotte vlotter in de wc, waardoor al het water onder de nephouten vloer stroomde en wc en badkamer wat zompig aanvoelden. Ik moest vaak lachen om leerlingen die vroegen of ik langs de snelweg naar Rome ging lopen. Maar ze krijgen soms meer gelijk dan ons lief is. Je ontkomt er natuurlijk niet aan om af en toe langs de weg te lopen, maar een paar dagen geleden was dat de hele dag, 28 km. Dat is smerig, gevaarlijk en doodvermoeiend. Gelukkig viel het vandaag mee. Op Maps.me kunnen we uitzoeken wat het beste pad is; de man van ons boekje loopt nogal graag over de weg, we denken om geen kerkje te missen. Dus we schipperen tussen zijn route en die van Maps. We lopen veel tussen ons eten door: graan, wijn, kolen, koeien, maar ook, soms heel confronterend, langs schuren met kippen, varkens of met geiten. Soms hebben ze airco, soms ook niet. Dan hoor je ze schreeuwen. Vandaag naar Frasne-le-chateau, dan naar Cussey. Op naar een rustdag in Besançon.

Donderdag 1 juni - dag 40 Allemaal rustige weggetjes vandaag, zonder verkeer. Prachtige wandeling. Om een uur of drie waren we al bij het kasteel van Frasne-le-chateau, ondanks het feit dat we wel een uur in het bos hadden liggen lezen en slapen. Het was een echt kasteel, uit 1668. De vader van Tiziana, een Siciliaanse, had het in 2011 gekocht. Zijn broer had ook al een Frans kasteel en raadde het hem van harte aan. Waarschijnlijk een geweldige manier om zwart geld weg te werken, maar hij had het toch maar gedaan. Tot grote schrik van zijn vijf kinderen overleed hij aan een hartstilstand toen ze voor het eerst zouden komen kijken. Toen ze het kasteel zagen, begrepen ze waarom pa er verliefd was geworden en besloten ze het te houden. Tiziana is er nu drie maanden per jaar om het kamer voor kamer op te knappen. In de 19e eeuw heeft er een door nonnen geleid meisjespensionaat in gezeten. De nonnen hebben de prachtige bibliotheek veranderd in een kapel. En dat is niet het enige wat verpest is. De kamers zijn wit gekalkt (behalve de grote eetkamer; daar zijn de fresco's nog in tact) en de stenen wanden zijn gestuct met een vies groen en geel. Als je het zo bekijkt - we waren de enige gasten en we werden helemaal rondgeleid, van de kelder tot de toren- is het onbegonnen werk. Maar zij doet het, met liefde. Toen we weggingen, zagen we in de garage en Jaguar staan. Helemaal onbemiddeld zal ze niet zijn.