St. Bernard en Aostadal - Marianne

Ik slaap niet. Sinds we zijn vertrokken, heb ik twee nachten min of meer de hele nacht geslapen; gek genoeg beide keren in een klooster: in Postel en een paar dagen geleden in La Pelouse. De andere nachten slaap ik vaak een uur of twee, dan lig ik wakker tot een uur of vier en als ik geluk heb, val ik daarna nog even in slaap. Nu is dat niets nieuws voor mij, maar eigenlijk ging het de laatste tijd voordat we weggingen best goed. Afgelopen nacht heb ik helemaal niet geslapen. Daar word ik depressief van, ik zie het helemaal niet meer zitten en ik ben bang voor de nieuwe dag.
Toch was dit een geweldige dag! Na een wat moeizame start, kwamen we in een bos. In ons boekje stond dat je beter de bus kon nemen als je hoogtevrees hebt en bij slecht weer. Gelukkig was het weer een stralende dag. Omdat er verder niet bijstond wat het probleem met het pad was, hadden we vast de goede raad in de wind geslagen. Maar het pad bleek smal, schuin aflopend naar een flinke afgrond. Met modder was het levensgevaarlijk geweest.
Nu keken we gewoon niet naar beneden en al gauw hadden we de GR-5-routine te pakken. Lekker klimmen en dalen, rotsblokken, smalle paadjes, jottem! Opeens hoorde ik iets groots ritselen in de struiken boven ons. Ik keek op en zag een beest, zo groot als een hond, grijs. Hij verdween meteen weer in het struikgewas. Het was een wolf; er komen er steeds meer in de Alpen en er zijn zelfs beren. Ik hoop dat we die niet tegenkomen! Na zeven km zaten we om kwart over acht aan de koffie in Bovernier. En om twaalf uur aan de lunch in Orsieres (19 km). Maar ja, toen moesten we nog acht km en 400 m klimmen. Dat was lastiger, want inmiddels was het natuurlijk een stuk warmer en wij waren best wel moe. Apetrots dus dat het is gelukt, zodat we morgen nog maar 17 km hoeven en 1300 m omhoog. Dan zijn we er: de St. Bernard.

Woensdag 14 juni

Eitje, vandaag, maar erg leuk. We hadden gehoord dat je tot 2000 m kon klimmen en dat we daarna over de weg verder omhoog moesten. Ik las op de blog van de vader van collega Lobke dat hier drie weken geleden nog enorm veel sneeuw lag.

We gingen dus met een beetje nerveuze spanning op weg. Sinds we een paar jaar geleden op een ijsplaat strandden in de Dents du Midi zijn we niet meer heel enthousiast over dit soort trajecten. Bij 2000 m leek alles nog in orde, maar 150 m hoger zagen we een sneeuwveld. Over de weg dus maar. Alleen op een bepaald moment bleek dat het over de weg veel langer was. En toch ook wel saai. Dus hup maar, proberen. De sneeuwvelden bleken in hoog tempo aan het smelten, de paden waren riviertjes geworden. Het allerengste was een flink kolkende rivier, waar de brug was weggeslagen. Voor nood hadden ze daar twee stalen balken overheen gelegd van anderhalve voet breed. Terug kon niet meer, dus we zijn 'wit van zenuwachtigheid' naar de overkant geschuifeld, almaar prevelend: niet naar beneden kijken, rechtdoor, doorgaan, doorgaan...

Boven ons hoofd pakten onweerswolken zich samen, dus we moesten nog opschieten ook. Wat een kick om bij de col boven te komen! We waren nog niet binnen of het begon te hozen. We hebben ons nog even zorgen gemaakt over Richard, een Engelsman die we onderweg hadden ingehaald. Hij was gelukkig over de weg gegaan, zodat hij flink kon doorlopen, dus hij kwam even later ook binnen. Dit hebben we natuurlijk gevierd met Via Francigena-bier!

Donderdag 15 juni. - dag 54 Eerst een filmpje gemaakt, vanmorgen, om de leerlingen te feliciteren die zijn geslaagd gisteren. Mooie achtergrond, die st. Bernard. Vandaag hoefden we alleen maar naar beneden, dus we waren misschien wat nonchalant, het eerste stuk. Maar de stenen waren nog nat natuurlijk en Gerbrand ging flink onderuit op de eerste honderd meter. Heel vervelend, want hij was net een beetje van zijn rugpijn af en nu schoot het er meteen weer in. We kwamen langs albergo Italia, 200 m verder dan de col en een stuk goedkoper dan de Auberge bovenop, maar goed, wisten wij veel...De Auberge is zeer kort geleden gerenoveerd, dus we hadden nogal wat luxe. We zijn even in de Hospice wezen kijken, het pelgrimsonderkomen en de barokke kerk, de hoogste van Zwitserland. Interessant om te zien, maar toch liever een kamer dan een slaapzaal. De afdaling was schitterend. We zijn vandaag bijna 1500 m gedaald in 23 km. Het eerste stuk uiteraard het sterkst, toen een prachtig pad vrijwel vlak en toen weer steil naar beneden naar het dorp. Precies om half een zagen we opeens in een dorpje een geweldig terrasje. 'Wilt u het menu van het huis?', vroeg de serveerster. Natuurlijk, waarom niet? Binnen no time stond de tafel vol met de allerlekkerste antipasti die je kunt verzinnen. We hebben het nog gered tot en met de huisgemaakte tagliatelle met funghi. Toen realiseerden we ons dat we nog elf kilometer moesten lopen en hebben we maar een espresso besteld. Dit kunnen we misschien maar beter niet iedere dag doen... Weer onderweg werden we aangesproken door een klein gespierd meisje op een racefiets. Of we wat zonnebrandcrème voor haar hadden, want ze was op weg naar Martigny en ze had zich verkeken op de sterke zonneschijn. Naar Martigny! Gisteren was ze van daar naar Aosta gefietst! Alles is hier echt Italiaans, alleen tegen ons spreken ze Frans. Veel dingen hebben ook Franse namen. Het allergrappigst zijn de prijzen: de laatste pizza die we aten in Zwitserland kostte 23 euro. Hier is de duurste ongeveer 7,50 euro!

Vrijdag 16 juni - dag 55 Dit was geen goede dag. We hadden een aantal dingen volkomen verkeerd ingeschat. Om te beginnen onze conditie na die lange afdaling en die van Gerbrand in het bijzonder na die nare val gisterochtend. Daar kwam nog eens een slechte nacht bovenop, doordat we een soort trampoline als bed hadden. We begonnen dus al moe en gebutst en we gingen ook nog eens veel te laat weg, rond een uur of negen. Helemaal niet aan gedacht dat het 32 graden ging worden! We zijn eerst naar Aosta gelopen en daar eigenlijk te lang gebleven. Het is echt een leuke stad. Vervolgens hebben we een route gekozen die weliswaar rustig was, maar ook veel hoger dan de andere. We moesten dus heel veel klimmen in de pieke zo'n! We hebben uiteindelijk 26 km gedaan, maar dat was onder deze omstandigheden veel te veel. Bovendien was onze aanname van gisteren, dat hier in ieder dorp drie bars, twee hotels en vijf restaurants zijn, natuurlijk onzin. De lunch vandaag bestond dus uit een groot glas bier, een halve liter water, een schaal chips en een schaal pinda's en een ijsje toe. En dat was in de enige bar die open was in een wat groter dorp, rond een uur of drie. We zijn afgepeigerd nu, dus morgen maar wat rustiger aan.

Zaterdag 17 juni -dag 56 De dag werd gisteravond besloten met een echt vieze maaltijd in een ordinair restaurant. Goed, het kostte gelukkig bijna niks, maar we hebben het ook niet opgegeten. We besloten een kleine 9 km naar Chåtillon te lopen en daar de trein te nemen naar Verrès, waar we al een hotel hadden geboekt. Maar ja, trein....voelt niet echt goed. Verrukkelijk geslapen in onze gekke b&b (we hoorden wel mensen, maar we hebben ze nooit gezien; geld op tafel gelegd en weggegaan) en een beetje op tijd vertrokken. Ook acht uur was het al ronduit scorching, dus die 8,8 km heuvel op, heuvel af waren best nog een dingetje. Wel veel leuker dan gisteren: nu ging het pad wel door dorpjes (met bar met cappuccino-en-cornetti), we kwamen langs een huis waar een man meteen vroeg of we koffie wilden. Hij spaarde pellegrini: of we iets in z'n schriftje wilden schrijven, vroeg hij in het Nederlands. Ooit in Amsterdam gestudeerd, daar getrouwd, nu allang weer terug. Het maakt hier echt indruk, wat wij doen. Mensen toeteren en zwaaien vanuit hun huis. Ze spreken ons aan, een fietser die zijn groententuin ging water geven, informeerde of we wel onderdak hadden. Eenmaal in Chåtillon besloten we de hotelboeking in Verrès een dag te verzetten en naar Saint Vincent te lopen, drie km verder en 100 m hoger, waar een spa is. We hebben nu een wat duurder hotel dan hier gebruikelijk, maar het is echt enorm luxueus. En omdat we pellegrini zijn, mogen we gratis in het wellness-centrum! Heel goed, hopen we, voor Gerbrands rug. Hij kan nu alleen nog maar met een truc van liggen naar staan en schoenen vastknopen is ook een extra opgave. En verder....? Ach, verder is alles geweldig!