Laatste week: Gerbrand

Zondag 16 juli, dag 85. Onze laatste week gaat in. Strikt genomen is dat pas volgende week, maar we hoeven na vandaag nog maar 8 dagen. Dat voelt toch heel erg als laatste week. Vandaag was ook de laatste keer dat we meer dan 30 km moesten lopen. De komende 8 dagen zijn de wandelingen nooit langer dan 24km en meestal minder. We hoeven dan ook niet meer zo idioot vroeg op. Dat is fijn. 

Vandaag dus een flinke afstand, maar grotendeels naar beneden. We begonnen wel met een klim naar Radicofani vanuit de agriturismo waar we gisteren zaten. We hebben daar heerlijk gezwommen en het was een mooie kamer. Jammer dat de gastvrouw alles aangreep om extra geld te vragen. Dat is niet erg positief voor de sfeer, dus het is fijn om weer te vertrekken en dat was  vanmorgen niet anders. In Radicofani (mooi dorpje trouwens) moesten we even wachten tot het cafe openging zodat we na het wat bescheiden ontbijt een lekkere cappuccino konden krijgen met een cornetto. Na een lange afdaling naar de rivier bleek het cafe bij de brug gesloten op zondag. Men wist ons te vertellen dat we 4 km verderop een cafe zouden vinden. Dat bleek een restaurant te zijn, maar ook dat was nog gesloten. Toen maar weer gewacht, want we hadden intussen wel trek gekregen van 19km wandelen. Zeer goed besluit. We kregen na een half uurtje wachten, een heel goede en verse pasta en ook nog voor een prikkie. Dat was een uitstekende basis voor de laatste 12km. Daarna zijn we nog een keertje fout gelopen. Een pad dat op de kaart stond was intussen beplant met mais. Dat zorgde voor een kleine omweg, maar na een laatste klim kwamen we in Acquapendente. Geen geweldig mooi dorp maar wel met een fijne b&b. En daar zitten we nu. Onderweg bespreken we gedrieën wat we hebben meegemaakt, wat we gaan doen als we in Rome zijn en wat we hebben opgestoken van de reis. We wisselen onze ervaringen uit. Grappig om te zien dat je als wandelaars veel deelt en dat veel van wat normaal is voor wandelaars, waarschijnlijk vreemd is voor niet-wandelaars. Hoewel we ons hadden voorgenomen om toch vooral bij de dag te leven, zien we dat Rome nu zo dichtbij komt dat het bijna onmogelijk is om niet af te tellen. Deze komende week met z'n korte wandelingen en geringe hoogteverschillen lijkt wel vakantie. En zo gaan we er ook van genieten. Veel zin in. 

Maandag 17 juli, dag 86. We zijn in Bolsena. De b&b in Acquapendente was weliswaar sympathiek en het eten ook lekker en heel betaalbaar, maar het was er wel heel erg lawaaiig vannacht. Niet dat ik er last van had (heerlijk geslapen), maar Marianne moest oordopjes in om ook te kunnen slapen. Vooral die kleine Piaggio's (bestelautootjes, maar eigenlijk brommers) maken veel lawaai. Toen we vijf voor zeven kwamen ontbijten, was alles nog op slot beneden, dus wandelschoenen aan en rugzakken om. Om vijf over zeven kwamen we de trap af en bleek het ontbijt toch beschikbaar. Des te beter. We hadden ons niet zo gerealiseerd dat dit zo'n fraaie wandeling zou worden. Het landschap is veel platter dan in Toscane, maar niet minder mooi. Vooral als het meer van Bolsena in zicht komt is het schitterend. Bolsena zelf is een mooi oud stadje - waar ze hier in Italië in grossieren - en er is een strandje aan het meer, dus we kunnen zo even gaan zwemmen. We slapen in een enorm huis met grote kamers. Prachtig ingericht met oude meubels waaronder een bed zo groot als we nog niet zijn tegengekomen op onze tocht. Ook met inloopkast zodat we onze rugzakken een keertje buiten beeld kunnen parkeren. Ook wel eens leuk, omdat we normaal gesproken de inhoud van de rugzak verspreiden over de hele kamer. Het lijkt doorgaans wel of er een bom is ontploft. 

Dinsdag 18 juli. Nu Rome dichterbij komt is het moeilijk om niet de hele dag met een grote grijns rond te lopen. Wat ook niet helpt is dat de wandelingen relatief kort zijn (vandaag 17km) en dat het landschap prachtig is. Hoewel we vanmorgen pas om 8.30 gingen lopen na een fijn ontbijtje in een bar, waren we mooi rond lunchtijd in Montefiascone. Daar zat Olga al (zij was iets eerder vertrokken) aan een biertje en daar hebben we ook geluncht. Misschien wel de beste pasta tot nu toe. Het appartement dat we vannacht hebben blijkt ook recht te geven op het gebruik van een sauna en een gratis drankje in de bar. Heel fijn, want mijn rug blijft pijnlijk. Een sauna is dan heerlijk ontspannend. De medereizigers kijken ook uit naar de laatste etappes en we hebben een halve afspraak om dinsdag met z'n allen te eten in trastevere, de gezellige wijk van Rome waar Marianne een goed en goedkoop restaurant weet. Het is fijn dat Marianne de stad echt goed kent doordat ze er ieder jaar is met schoolreis. Kortom, op het moment zit echt alles mee en het wordt steeds moeilijker om niet met die grote grijns rond te lopen. We genieten volop van de wandelingen en de stadjes waar we komen. Zoals Olga zei: iedere ochtend loop je door een stadspoort naarbuiten en iedere middag loop je door een stadspoort naarbinnen. En dat dag in dag uit. Het is daarom ook een toeristisch gebied. Des te gekker dat we daar nu veel minder belangstelling voor hebben dan wanneer we hier zouden zijn als toerist. Het is eerder zo dat we denken: het zou best aardig zijn om hier eens op vakantie te gaan. Grappig om te merken dat we als wandelaar of pelgrim in een andere modus staan. We zijn bezig met de wandeling, met de reis en veel minder met de toeristische aspecten ervan. 

Op dinsdagavond worden we - niet voor het eerst - geconfronteerd met een hoop lawaai buiten. Het gaat dit keer om een talentenjacht. Niet letterlijk natuurlijk: de kandidaten worden niet beschoten, maar dat is wel bijzonder, want ze zingen allemaal zo onwaarschijnlijk vals dat je je best zou kunnen voorstellen dat iemand er met geweld een eind aan zou willen maken. Je zou ook kunnen zeggen dat er geen jacht wordt gemaakt omdat er werkelijk geen talent tussen zit. De kandidaten zijn allemaal meisjes en we moeten vaststellen dat hun ouders ofwel stokdoof zijn ofwel uitgaan van de verkeerde veronderstelling dat alles wat hun dochter doet een uiting is van grote brille en creativiteit. Afgezien van één meisje heeft geen enkele kandidate zelfs maar één  noot zuiver gezongen. We moeten hopen dat ze tegen elven geen kandidaten meer hebben. Uiteindelijk wordt om 23.15 bekend gemaakt wie gewonnen heeft. De voorzitter van de jury heeft er veel tekst voor nodig en het geluid wordt extra hard gezet, zodat het hele dorp kan horen wie er in de jury zitten. Dan mag de winnares nog eens laten horen dat ze echt eerlijk helemaal zelf zo vals gezongen heeft. Ook bij deze poging weet ze vrijwel geen enkele noot zuiver te zingen, maar iedereen klapt opgelucht dat het spektakel nu bij a ten einde is. We moeten nog even doorbijten bij de afsluitende muziek, maar dan begint goddank het afbreken van het podium waar men gebruikmaakte van een veel te grote geluidsinstallatie en daarnaast van kleine bewegende spotjes die achterop waren gehangen. Heel effectief om te laten zien dat je leuke gekleurde en bewegende lampjes hebt maar volkomen ongeschikt om de zangeresjes mee te belichten. Die stonden dan ook vrijwel onzichtbaar in bijna alleen tegenlicht. Net voor half twaalf wordt het dan eindelijk echt stil. Die stilte van na de voorstelling is soms het mooiste wat de avond kan bieden. We gaan er van genieten.

Woensdag 19 juli. Het werd een kort nachtje. Hoewel het lawaai op tijd stopte, hadden we allebei nog last van het eten (we denken het toetje) gisteravond. Wel op tijd op, want hoewel de afstanden nu kort zijn, moeten we rekening houden met de wat hogere temperaturen. Bovendien zouden we vandaag langs de thermische baden komen (niet zeggen: terminale baden ). Omdat we ook vanmorgen nog wat onzeker waren over de ingewanden alleen een yoghurtje gegeten en op tijd weg. Een rustige afdaling ging deels over de oude romeinse weg en die ziet er nog goed uit. Loopt ook nog goed. Goed kijken waar je loopt maar geen hobbelweg. Na 11km kwamen we bij de thermische baden. Die bestaan al heel lang - Michelangelo kwam er al - en we verwachtten iets met een groot Romeins gebouw maar dat is het helemaal niet. Het zijn meer een paar kleine ondiepe buitenbaden waar je in gaat zitten. Het water komt ook nu nog steeds met 60 graden uit de grond. Door het water bovengronds om te leiden wordt de temperatuur steeds lager. Het warmste bad is zo'n 45 graden en het koudste zo'n 30 graden. Wij hoefden niet te betalen omdat we volgens de meneer bij de ingang echte pelgrims waren. Dat gold niet voor de mensen die in Lucca waren begonnen. Die moesten 5 euro betalen. Wij dus niks. Grappig. Geen idee of het water gezond is, maar zeker is dat het niet heel lekker ruikt. Het voelde wel heerlijk. Na een uurtje of anderhalf door naar Viterbo. Dat blijkt een grote en drukke  stad, maar onze zeer goedkope b&b is fijn. Geen wasmachine zoals wel aangekondigd, maar verder mooi en luxe en ook stil. Ideaal dus voor een middagslaapje. 

Donderdag 20 juli. Het begon eigenlijk als een simpele vraag: waarom gaat de route eigenlijk in een ruime bocht om het meer? Waarom gaat de route niet rechtstreeks langs de andere kant van het meer? Goeie vraag. En omdat we gewend zijn dat onze gids vaak onlogische keuzes maakt besluiten Marianne en Olga om eens te checken wat de afstand is als je niet via Vetralla naar Sutri loopt in twee dagen met in totaal 43 km, maar in plaats daarvan rchtstreeks naar Sutri. Dat blijkt 26 km te zijn. Er zit wel een flinke klim in van 550m. Dat betekent een pittige dag maar het betekent ook een dag winst en bovendien begrijpen we dat onze variant waarschijnlijk veel fraaier en rustiger zal zijn. Hoewel we besloten hadden het de laatste dagen rustig aan te doen, besluiten we toch om voor dit alternatief te kiezen. Eenmaal op pad (6 uur vertrokken) blijkt ons alternatief goed aangegeven. Er is zelfs een naam voor onze variant: variante del monti. Dat blijkt te kloppen. Doordat de gemarkeerde variant een beetje omloopt is de totale klim zelfs 600m en de totale route 30km . Alles bij elkaar wel een beetje veel misschien. We zijn nu best moe. Ons hotel is gelukkig stil. Misschien even een middagslaapje? Per saldo dus wel een dag gewonnen. Zondag Rome!

 Vrijdag 21 juli. Opnieuw een vrij zware dag. Ik heb al eens gezeurd over onze wandelgids. Soms klopt de kaart niet maar de beschrijving wel. Soms is het andersom. Vandaag klopten beschrijving en kaart wel onderling maar niet met de werkelijkheid. Waar een doorlopend pad zou moeten zijn stond een hoog hek. En dat hek stond er niet sinds vorige week, dat stond er al een paar jaar. Je vraagt je soms af of de schrijver hier zelf geweest is of dat hij het traject per auto en deels met internet heeft gedaan. Tja, dan zie je inderdaad dat hek niet staan. Daarvoor moet je ter plaatse zijn. De 2,5km die we extra moesten lopen stellen niet zo gek veel voor achteraf, maar ze maken zo'n traject enorm frustrerend en daarmee vernmoeiend. Heel fijn dat op 6,2 km voor het einde een bar stond waar we water en fanta sn ijsjes konden kopen. Voldoende afgekoeld konden we zo het laatste stuk naar Campagnano di Roma afmaken. Op naar het weer zeer verdiende bier. Morgen zal het misschien wat minder ver zijn. Ik hoop het want het zou wel eens lekker zijn om wat kortere afstanden te lopen. De laatste dag is in ieder geval kort: 15 km tot het Pietersplein. Dat is echt een kippeneindje. Nu eerst even bijkomen van de afgelopen 28km. 

Zaterdag 22 juli. Dit was dan eindelijk de laatste lange etappe. Voor het echte terugblikken is het nog veel te vroeg. Het zal nog wel even duren voor we beseffen wat we hebben gedaan en wat we hebben meegemaakt, maar we zijn ons in ieder geval zeer bewust van het feit dat we er bijna zijn. Morgen is het minder dan 20 km tot het Pietersplein. Beetje onwerkelijk om daar te voet aan te komen. Ook onverwacht was dat we vandaag, vlakbij Rome, konden lopen over zulke rustige paden. Het was een mooie verrassing dat we niet langs drukke wegen hoefden te lopen en dat her ook zo stil zou zijn. Bovendien was er na 9km een dorpje waar we wat konden drinken en waar we bij een aardige kruidenier een lunch konden kopen. Hij vond het leuk om te horen dat we de via Francigena lopen en vroeg of hij ook een stempel mocht zetten. Dat mocht natuurlijk. Ook het hotel heeft een stempel gezet dus nu hoeven we er nog maar één: die van het Vaticaan. En nu maar hopen dat die er mooi uitziet. Gek dat we er bijna zijn.