Toscane, Gerbrand

Week 11, zondag 2 juli, dag 71 Vandaag een dagje langs het strand. Ameglia (waar we afgelopen nacht sliepen) heeft geen winkel, dus ons ontbijt bestond uit een kopje thee met koekjes (die we nog bij ons hadden). Gaf niks, want een kilometer op weg kwamen we langs het eerste cafe van de dag:  cappuccino met een cornetto. Een cornetto is geen ijshoorntje van Ola, maar een croissant met pudding of jam erin. Daarna konden we volgens onze normale routine wandelen: 5 km lopen en dan even rusten. Als je, zoals vandaag, de hele dag langs een boulevard loopt, vind je na 5 km altijd wel een restaurant, of zoals mijn schoonfamilie zegt: een uitspatting. Dus na 5 km verse jus en rode spa, na 10km pasta met wijn en rode spa en na 15km een ijsje. Na 20 km alleen even zitten op een bankje in de schaduw en na 23km even uitrusten in het hotel. Morgen weer wat vroeger weg, want het is eigenlijk veel te warm om na 14.00 uur nog te lopen. We zijn zelfs wat verbrand, terwijl we toch al aardig wat kleur hadden. 

Zo'n wandeling langs het strand biedt een heel aardig beeld van de Italiaanse manier van vakantie vieren. Op een paar kleine stukjes strand na is vrijwel het hele strand in handen van restaurants en bars. Tot de vloedlijn staat het zand vol ligstoelen en parasols. Een setje van twee stoelen en één parasol kun je huren per dag, maar ook per seizoen. Mensen die per seizoen huren worden lid en hebben dan ook een parkeerplaats. Er worden geen kuilen gegraven,maar natuurlijk zie je wel veel mensen met bootjes, opblaaskrokodillen en -dolfijnen. Tussen de middag lunchen op het terras. Men kleedt zich ook anders. Vrijwel alle dames dragen bikini. Geen enkele vrouw die meent dat haar figuur dat niet (meer) toelaat. Of een vrouw nu 2m lang is en heel slank of 4 m in omtrek en slechts 1.50m lang, allemaal dragen ze bikini. Geen enkele vrouw gaat topless op het strand. Dat doen alleen de mannen. Ook zij maken geen onderscheid als het gaat om lichaamsomvang en de hoeveelheid vlees die je aan het publiek toont. Anders dan in Nederland doen mannen dat niet als ze van het strand af zijn. De gewoonte om in een winkelstraat met ontbloot bovenlijf te lopen, is in Italië nog niet doorgedrongen. Gelukkig maar. 

Als je een paar kilometer uit de kust bent, zit je midden in het Toscaanse landschap zoals je dat kent van kalenders of eigen bezoek. Prachtige landhuizen in een glooiend landschap met cipressen, pijnbomen en bamboebossen. Erg warm ook. We hoefden maar 16 km en toch hadden we spijt dat we niet veel vroeger waren vertrokken. Onze wandeling ging eerst naar Pietrasanta. Onderweg daar naartoe kwamen we weer op de officiële route van de Via Francigena. Pietrasanta blijkt een mooi stadje waar veel aan kunst wordt gedaan. Vandaag dus wat foto's van de kunstwerken waar we langsliepen. Ook wat van een kerkhof. Die zien er hier echt anders uit dan wij gewend zijn. Tenslotte van het werkelijk schitterende onderkomen dat we vandaag via airbnb hebben gehuurd. We zitten in een voormalige olijvenpers. De olijven werden eerst gemalen met een molensteen. De olie liep in een lager gelegen vat waar de grootste onreinheden werden verwijderd. Daarna liep de olie in een groot bad waar het vuil in  de olie kon bezonken. Vandaar steeds in een lager gelegen bad zodat in het vierde bad schone olie kon worden opgevangen. In het eerste bad is nu een echt bad (met bubbelbad) gemaakt. Het laatste bad is dichtgelegd en er is een keuken boven gebouwd. Morgen naar Lucca. 

Dinsdag 4 juli dag 73. Het is warm. Lekker warm. Te warm om na 13.00 uur te lopen. Vanochtend dus om 5 uur op om om 6.00 uur te kunnen beginnen. Het is dan nog vrij koel en om 10.00 uur hadden we al 14 km gelopen en bovendien onze klim van 350m achter de rug. Daarna hoefden we alleen nog te dalen omdat laatste 12km naar Lucca te lopen. Daar kwamen we om 13.00 aan en wat een kick was dat. We zijn al vaker in Lucca geweest. De laatste keer toen we met mijn moeder in Italië waren heb ik samen met haar op een tandem gereden. Kon ook nog goed. Zij was toen pas 85, dus fietsen ging nog als een dolle. Zo herinnert ze het zich trouwens ook. Toen ik er over begon zei ze: ja, ik dacht: kom ik om dan kom ik om. Lucca is een ommuurde stad en bij de poort waar we binnen liepen is ons favoriete restaurant: Giulio. Daar hebben we lekker geluncht en daarna snel een stempel gehaald, want we zouden worden opgehaald door Lieke die een huis heeft vlakbij Lucca. Toen zij ons ophaalde bleek ze net daarvoor Jet van de trein te hebben gehaald. Een leuke verrassing. We hangen nu lekker bij het zwembad en dromen over het kopen van een huisje naast dat van Jet. 

Wat ons vandaag weer opviel is dat de restaurants en andere uitspattingen vaak bijzondere namen hebben die ontleend zijn aan de katholieke kerk, zoals cafe heilig hart en vandaag: restaurant Het Vagevuur. 

Dag 74, Woensdag 4 juli. Vandaag vrij. Eerst de rugzakken leegmaken en kijken wat we de komende weken niet meer nodig hebben. Dat levert een mooi doosje vol op. Dat doosje zelf hebben we niet en het is hier ook niet te koop op het postkantoor. In de sigaren/bingo-winkel gaat de eigenaar even achter kijken of hij iets passends heeft. We hoeven dat niet te betalen. Met doosje en en tas met kleren terug naar het postkantoor. Daar moeten drie formulieren worden ingevuld. Één daarvan met een doorslag. We rekenen 25 euro af en zijn alweer 1800 gram lichter. Het grootste deel uit mijn rugzak. Fijn nu het zo warm is. Daarna een koffie en door naar Lucca. Marianne doet een poging om een nieuw hemdje te vinden, maar alles wat we zien is van katoen. Dat is niet zo handig. Ze zal het nog een paar weken moeten doen met het hemdje dat ze nu gebruikt. We gaan twee kerken binnen. Lucca is en blijft een prachtige stad met meer kunstwerken en bijzondere gebouwen dan Florence. En hoewel het een populaire bestemming is, is het gelukkig ook minder druk dan Florence. Eenmaal thuis lunchen we met lekkere vleeswaren, goed volkorenbrood en een glaasje prosecco.

Ik heb net de banden van mijn rugzak gewassen. Als die nat zijn van het zweet, stinken ze zo erg dat de rugzak buiten moet staan als we ergens binnen gaan lunchen. Je kunt het de andere gasten niet aandoen om in die lucht te eten en jezelf ook niet. Ze zijn nu schoon. Misschien niet brandschoon, maar wel kraakhelder, zoals we tegen elkaar zeiden toen we nog in een kraakpand woonden. Als we terg zijn zal ik de hele rugzak een dagje laten weken in bad. Dan is hij weer echt fris. Tot die tijd moet het maar even zo. Morgen is het uit met lui zijn. Dan vertrekken we richting Altopascio en daarna naar San Miniato Basso. Dat is de laatste plaats in het wandelboekje dat we gebruiken. Daarna is het nog zo'n 18 dagen naar Rome. Het einde komt in zicht. 

Dag 75, donderdag 6 juli. Vandaag een korte wandeling om er weer in te komen. We zijn enorm verwend met lekker eten, een goed bed en natuurlijk het zwembad en het was vooral ook heel gezellig met Jos , Lieke en Jet. Maar we kunnen niet eeuwig uitrusten, we moeten door. En dat is ook weer fijn. Einddoel voor vandaag was Altopascio. We hebben daar een zeer goed verzorgd en toch goedkoop hotel waar we gelukkig vroeg mochten inchecken. Straks het dorp in om een stempeltje te halen en wat ontbijt te kopen. In het hotel ontbijten zit er niet in. Als het ontbijt hier begint, zijn wij al een tijdje op pad. Morgen weer op tijd beginnen. 

Dag 76, vrijdag 7 juli. Op tijd op was vanmorgen 4.30. Met yoghurt en nog twee verse vijgen van Lieke en wat sinaasappelsap hadden we genoeg om te beginnen. Om 5.23 stapten we de deur uit om aan een tocht te beginnen die volgens onze wandelgids zou gaan over rustige wegen en paden, door gehuchten en langs palazzo's in een glooiend  landschap. Welnu, we liepen, zelfs zo vroeg in de ochtend, langs vrij drukke wegen, door grote dorpen (geen gehucht gezien), langs fabrieksterreinen en over vrijwel volledig vlak terrein. Allemaal niet erg, maar niet helemaal wat we verwachtten. Dat is de ellende van zo'n boekje: je krijgt bijna een persoonlijke band met de schrijver. Wij hebben het niet over de gids, we hebben het over Ben. En zo hadden we het destijds van Florence naar Rome over Kees en in Engeland over Wainwright.  Die laatste is zo'n begrip dat hij doorgaans met zijn achternaam wordt aangeduid. Welnu, onze relatie met Ben begint langzaamaan slechter te worden. De kleine en grotere slordigheden vallen wel te vergeven. Het me nogal niet een klus om zo'n gids te schrijven tenslotte,. Maar als hij echt onzin gaat opschrijven, ja, dan worden we een tikje dwars. Enzoals gezegd: dat is slecht voor de relatie. Niet tussen ons, maar wel tussen ons en Ben. We zijn aangekomen in San Miniato. Een prachtig dorp met een 'stads'muur, een theater en en museum. Ons appartement heeft een piepklein zwembadje, maar daar hebben we helaas geen tijd voor vanmiddag. We zijn nl. op weg naar carmignano. Daar is een schilderij te zien dat Marianne bespreekt in haar scriptie. Zij weet daar veel meer van dus daar schrijf ik niks over. Ik mag mee en dat is fijn. Morgen weer 24 km, dus weer beetje op tijd op.  Naar 11.00 uur is het zo warm dat je na die tijd moet proberen zo weinig mogelijk te lopen. Overigens begint morgen het laatste boekje, de laatste wandelgids van onze tocht. Officieel nog 16 dagen, maar ik ben bang dat we er 17 of 18 over gaan doen. Sommige wandelingen zijn meer dan 30km. Met deze hitte is dat echt niet te doen. Al met al zouden we eind juli in Rome moeten zijn. 

Ons onderkomen gisteren bleek verschrikkelijk. De eigenaars kwamen laat op de avond hun gasten rondleiden onder luid gepraat, kindergehuil en luids telefoongesprekken. Marianne sliep er gelukkig doorheen maar ik was goed wakker. Vervelend want we moesten toch weer om 4.30 uur op. Het fijne van wandelen is dat je wel last hebt van niet slapen(je bent sneller moe) maar niet zo gek veel. Daardoor toch fijn gewandeld door werkelijk prachtig landschap. Precies zoals je je Toscane voorstelt. En vrijwel geen asfalt. Mooie rustige zandwegen, deels met schaduw. Heerlijk. Ons onderkomen vannacht is mooi en heeft een heel goed bed. Daar heb ik maar even een middagslaapje op gedaan. Vanavond blijkt er een concertje in onze tuin te zijn. Ik hoop dat oordopjes uitkomst bieden als het te laat wordt. Morgen naar San Gimignano. Dat is een stadje met allemaal torens. Die werden ooit gebouwd door families die ieder voor zich de grootste wilden hebben. Waar heb ik dat toch eerder gehoord? En waar sindsdien?  Het is leuk en goed dat we onderweg naar Rome zoveel leuke en mooie steden zien. We willen voorkomen dat we alleen nog maar gefocust zijn op het einddoel van de reis. We willen ons liever bezighouden met het einddoel van de dag. In Rome komen we vanzelf wel maar de uitdaging is vooral het halen van de stad die we vandaag willen bereiken. Vandaag lukt dat weer eens alleen na een lastige klim. We hadden een alternatieve route gekozen. Dat ging la g goed tot het pad een klein stukje overgroeid was. Daarna werd het zoeken langs bramen en andere stekelplanten. Flink bekrast vonden we het pad terug. Dat soort wondjes heelt gelukkig snel. Al met al is het geweldig om hier te lopen in Toscane. Het ruikt overal lekker en als we op tijd vertrekken is het ook goed te doen met deze warmte. Het eten is natuurlijk overal goed. Nou OK bijna overal. Gisteren was de kok nogal uitgeschoten met de zoutpot. We mochten er niks van zeggen want het zou bij het gerecht horen. Apekool maar ach, er zijn erger dingen. Straks weer lekker pasta.