Marskramerpad dag 15

Van meerdere kanten kregen we de goede  raad om even een rustdag te nemen. Gekneusde voet en rib en meerdere blaren zijn toch een goede aanleiding om het even wat rustiger aan te doen. Maar rustdagen zitten niet zo in ons systeem. Een rustdag betekent voor ons: wel lopen, maar minder kilometers. Maar ja, het volgende hotel was al geboekt, dus minder kilometers zat er niet in. En die gekneusde voet hield zich toch prima? En ach, een paar blaren, dat gaat ons toch niet tegenhouden? Dus welgemoed op pad. 

Maar al die ongemakken tegelijk maken dat je anders gaat lopen: langzamer, maar ook met een iets andere motoriek. En daardoor ontstaan weer nieuwe pijnpunten en dus ook nieuwe blaren. En je wordt er ook veel sneller moe van. Na een kilometer of 14 waren we gewoon echt moe. Beetje zoals normaal na 24km.

De beslissing om het even wat rustiger aan te doen werd bijna voor ons genomen. Eenmaal op een terras beland (op 12km van de bestemming) besloten we die laatste kilometers per taxi af te leggen. We zitten nu bij te komen. Marianne met haar voeten in een teiltje met sodawater en ik buiten met een glaasje rosé en uitzicht op een golfterrein. Achter me een stuk of 30 bejaarden. Gemiddelde leeftijd hier ligt boven de 75. Ook weleens aardig om de jongste te zijn😉. 
Morgen naar Bad Bentheim. Lopend? Met het OV? Morgenochtend weten we meer.