Meer van Genève: Jeroen

Een week geleden wist ik nog niet dat ik vandaag hier zou lopen. Ik had afgesproken dat ik een paar dagen zou gaan meelopen. Dat leek mij oprecht leuk om te doen. Gerbrand en Marianne gingen eind april op weg en ik naar mijn werk. Vorige week zondag: ha Jeroen we zijn in Besancon, wil je nog meelopen? Dan ga je nadenken, wanneer kan ik een paar dagen vrij nemen? Dan denk je nog meer na hoe ga ik daar naar toe en: waar is daar eigenlijk? Ik moet een trein of liever nog vliegtuig plannen, maar zijn zij daar dan wel? Kunnen zij wel met zekerheid zeggen waar zij over een week/paar dagen op z'n minst zijn! Veel appjes later (lang leve internet) en een beetje puzzelen, gelukt! Vrijdagavond heen op Geneve, trein naar Lausanne en dan naar Cully. Ging als een trein, tot de laatste boemel van Lausanne naar Cully, die reed niet. Maar dank zij een lieve Zwitserse dame de vervangende bus gevonden. Toch vreemd: loop je uit een bus in het donker een wildvreemd dorp binnen zit daar achter een glas wijn Gerbrand op mij te wachten. Volgende ochtend gelukkig op een theatertijd pas weg. Heet is het, maar de hele tocht lopen we langs het meer van Geneve. Als je dat platte kikkerlandje van ons gewend bent, is het toch een een prachtig uitzicht. Wat een fijne plek om te zijn met twee fijne mensen die rustig zijn en dezelfde dingen prettig vinden als jijzelf. Een eitje vandaag na een fijne lunch aan een strandje en daarna door naar Montreux. Boodschappen gedaan en dan iets leuks! Met de tandheugel aan naar boven, zo steil, dat je van je stoel af glijdt! Mooi uitzicht en voor een techneut toch iets bijzonders. En: een fijne verassing: een sprookjeshuuske op de helling op 1150m boven Montreux met een adembenemend uitzicht op het meer. Gezellig gekookt en lekker gegeten. De volgende ochtend weer met het treintje naar beneden, door naar Villeneuve en de benen weer in. Heet, vanaf de eerste passen, terwijl we het meer achter ons laten richting de st Bernardpas. Nu, na de tweede dag vind ik het heel erg jammer dat ik die niet ga beklimmen met Gerbrand en Marianne.... Voor ik weg ging maakte ik mij wel een beetje zorgen of ik hen wel zou kunnen bijhouden, want na anderhalve maand dagelijks wandelen ben je wel getraind. Gelukkig gaat het goed, het past! Niemand heeft het gevoel dat het te snel of te langzaam gaat. Pret onderweg en er wordt over van alles gesproken. We zien een eekhoorn, een hert, we eten kersen van de bomen en genieten van die levende postkaarten die we in de verte zien. De tocht stijgt, we naderen de alpen. Dat met de hitte maakt het een pittige tocht vandaag. De laatste 3 km gaan weer omhoog, wij zijn Hollanders en geen berggeiten, dus dat is wel even tanden op elkaar over dat door de hitte walmende asfalt. Dan komen we aan bij de zusters. Ja, je loopt per slot een camino, een nep-pelerin die stiekum met de echte, want dat zijn Gerbrand en Marianne.

De nonnen zijn geweldig! Begrijpen direct dat we er niet van zijn. Maar we spreken alledrie redelijk frans. Moe stinkend naar zweet worden we eerst langs de kapel geleid en wordt uitgelegd wanneer het gebed is en hoe het allemaal werkt. Pas dan gaan we verder, via de kantine en dan (in een klein liftje met rugzak nog om en alles dat stinkt naar zweet, wat dacht de zuster of wss zij dit wel gewend?) eindelijk naar onze kamers. Douchen en toen, verassing van de zusters: een koud biertje! Voor we naar bed gaan nog even op het balkon gezeten. Zwoele hitte, krekels, tweetende vogels en in de verte jongelui die staan te praten zittend op hun brommers. Ik ga naar bed, heb zin in morgen de lastste etappe met twee lieve leuke fijne mensen, jammer dat ik niet een paar dagen langer kan blijven. En ook: chapeau! Al 50 dagen, meer dan 1100km, als je eens wist hoe mijn voeten nu voelen..