Twaalfde week - Marianne

Naar San Gimignano is het niet ver, dus we slapen uit tot zes uur. Dat is maar goed ook, want gisteren was het blijkbaar een feestdag en behalve 'groot muziek' op het dorpsplein van Gambassi, had onze gastheer ook een feestje georganiseerd. Met band, onder ons raam. Gelukkig speelden ze alleen bekende nummers en dat deden ze eigenlijk heel verdienstelijk. Dus met de ramen dicht, fluisterairco aan en goede oordopjes zijn we toch nog in slaap gevallen.
Vandaag was het maar ruim dertien kilometer, volgens een trotse meneer van de VVV allemaal over strade bianchi. Dat niet iedereen daar blij mee is, zagen we aan een bord langs de weg: ' Dit is geen via Francigena, dit is een smerige stofweg'. Ach, toeristen vinden het vast heel authentiek- er zijn alleen maar agriturismi langs die weg - en het zorgt er in ieder geval voor dat mensen niet zo hard rijden.
We dachten dat wij laat waren, maar de andere pellegrini kwamen nog achter ons aan. Tja, vanaf Lucca zijn we met meer, dat is duidelijk. Een zelfingenomen Engelsman, die een jongeman de oren van de kop lult; een beetje onke Duitser, die volledig ingepakt wandelt; een stuk of wat Spaanse vrouwen, die per se alleen hun eigen taal willen spreken en Guglio, een wat chagrijnige Italiaan. Er zijn mensen die van Rome naar Santiago lopen. De Engelsman, Bob, loopt vanaf Canterbury, denk ik. De anderen zijn later ingestapt. Hier is alles op pelgrims ingesteld. Er zijn ook (met Europese subsidies aangelegde) voorzieningen, zoals veilige paadjes langs de autoweg en, nog belangrijker, kranen! Verder heeft ieder dorp zijn pelgrimscafés en -restaurants. Prettig, maar toch even wennen.

Maandag 10 juli We verlieten San Gimignano in de ochtendschemering, bij volle maan. Heel gek om door zo'n volkomen leeg toeristenstad je te lopen. Gisteren hebben we ons nog even in het strijdgewoel geworpen en de Duomo bezocht. Mooi, met een ergerlijk slechte audio guide. 's Avonds was het al een stuk rustiger. Een kopje thee bleef € 3,50, dat wel. Even buiten de muren zagen we de zon opkomen boven Toscane. Prachtig! De andere pelgrims waren blijkbaar nog niet op. Dom, want het was om vijf uur al warm. We hebben hen overigens de hele dag niet gezien. Dat kwam ook doordat we hadden bedacht een andere indeling te maken, zodat we al vóór Monteriggione afsloegen om naar een agriturismo te gaan. Verlekkerd dacht ik aan een zwembad, rust en in de watten worden gelegd. Helaas, deze agri is weliswaar in een heel oude boerderij, maar staat vlak aan de weg, heeft geen zwembad en, erger nog, geen restaurant. We moeten nu maar zien hoe we in het stadje komen, want ook het restaurant in de buurt is vandaag gesloten. Honger!!

Dinsdag 11 juli Alles komt altijd goed, natuurlijk. En beter! Claudio, de eigenaar van de Agriturismo, bracht ons 's avonds naar het dorp en beloofde ons weer op te halen. Het bleek een soort vesting op een heuvel te zijn, met alleen maar toeristen. We besloten onder aan de heuvel in het café te eten: lekker en een stuk goedkoper. Toen Claudio ons weer kwam halen, bleek hij ook nog iemand op te moeten pikken. Stralend kwam ze een minuut of tien te laat uit het dorpje, de trap af: Denise uit Canada. Toen ze hoorde wat wij deden, was ze meteen enthousiast en vroeg of ze met ons mee kon lopen. Twijfelend keken wij naar haar sandaaltjes en naar haar rugzakje. Nee, ze wist zeker dat ze daarmee 20 km kon lopen, echt waar. En ja, ze wilde best om half vijf opstaan! Dus...Alleen wilde Claudio nog even van alles vertellen over de geschiedenis van zijn huis Gapend aanvaardden we nog koffie en we maakten ons zo snel mogelijk uit de voeten. Als Denise zich niet bedacht, zou ze vijf uur aan het ontbijt zijn. Dat was ze niet, maar om kwart over vijf kwam ze, weer even stralend de ontbijtkamer binnen. Met echte loopsandalen. Ze bleek een vrolijke, slimme vrouw die absoluut twee emmertjes water kon dragen, om met Mil Beekhuis te spreken. Pas na 20 km merkten we dat ze steeds langzamer werd. Gerbrand had al wat gewicht van haar overgenomen. Ze had alleen niet verteld dat ze ook allemaal cadeautjes voor haar team in haar rugzak had zitten. 'Wat heb je voor ze gekocht, dan?', vroeg ik. 'Ceramic wine cups', zei ze zuchtend. In Siena zijn we de eerste de beste bar in gegaan om vocht aan te vullen. Denise ging terug naar Firenze, waar ze de rest van haar bagage had staan, om morgen terug naar Calgary te vliegen. Wij gaan morgen ook even naar Firenze om toch nog de echte Visitatie van Pontormo te zien. Die hangt daar op de tentoonstelling van Bill Viola. En niet in Carmignano, dus.

Donderdag 13 juli Een heel stuk had ik gisteren al geschreven toen de wifi wegviel. Dan ben je dus alles kwijt. Nou ja, we waren ook alleen maar even heen en weer naar Firenze geweest. Geluncht, schilderij bekeken en weer terug. De rest van de tentoonstelling vind ik wat tegenvallen. Maar wel erg leuk om de schilderijen te zien waarop Viola zijn werk heeft gebaseerd. Toen de wekker vanmorgen om half vijf ging, waren we niet blij. Als je eenmaal weer buiten loopt, gaat het wel. Maar zeker na zo'n nacht waarin er opeens mensen pal onder je raam een geanimeerd gesprek gaan staan houden.....pfffff. We moeten wel, als we het laatste stuk willen lopen. Overdag is de hitte behoorlijk genadeloos en het aantal barretjes schaars. Even buiten de stad liep er opeens een jongen met een enorme rugzak achter ons. Hij was al van plan ons in te halen, totdat hij ons Nederlands hoorde praten. Het bleek Vincent uit Leeuwarden te zijn, die op weg is naar Jeruzalem. Al gauw waren we zo aan de praat, dat hij langzamer ging lopen (en wij sneller) en we besloten deze dag met elkaar op te trekken. Toen wij zaten te rusten, kwam ook Olga uit Venray erbij, met wie Vincent de vorige dag al had gelopen. Het is een beetje een nadeel dat je met z'n vieren misschien minder om je heen kijkt, maar het lopen gaat echt gemakkelijker. Vincent was eigenlijk van plan twee dagen ineen te doen, zo'n 53 km! Dan merk je toch wel dat 25 jaar verschil flink uitmaakt: wij waren echt dolblij dat we er waren na 32 km! Korte medische update, hoofd, schouders, knieën, teen: Van de hitte krijg ik hoofdpijn, schouders gaan steeds beter, ruggen ook, doen soms nog pijn, ik heb blijkbaar warmte-uitslag, blaartje tussen m'n tenen, knieën voelen we soms helemaal niet en dan plotseling weer heel erg, zoals vandaag. Kortom, eigenlijk helemaal niet slecht! Heb nog het meeste last van spijsvertering, al sinds de dag dat we vertrokken. Vroeger ging altijd alles over met wandelen...

Vrijdag 14 juli Ondanks het feit dat er zo'n vijftig mannen zaten te eten op het pleintje onder ons raam, zijn we toch als een blok in slaap gevallen. We werden even wakker toen na middernacht de tafels werden afgeruimd, maar gelukkig konden we toen rustig doorslapen tot half zes. Ons ontbijtbarretje ging pas om zes uur open en we hoefden maar 22 km naar San Querico. Tijdens de koffie kwam Olga aanlopen, die in het vorige dorp had geslapen. En ze was niet de enige. De pelgrims marcheren nu eensgezind richting Rome. In Lucca zijn mensen begonnen, in Pietrasanta en in Siena.

Bob uit het Peak District blijkt in Fidenza te zijn gestart en niet in Canterbury. Hij vindt het veel en veel te heet. Tja, wie niet? Je bent nog geen tien minuten onderweg of je voelt de straaltjes al uit je haar druipen, zelfs om half zeven 's morgens. Het is een soort lesje in Total acceptance of self, of others and total acceptance of situation. En zo komen we toch nog tot inzichten.

Zaterdag 15 juli Gerbrand zag het gisteren even niet meer zitten. Elke dag om half vijf opstaan Nog twee etappes voor de boeg, in deze hitte, voordat we rustiger aan kunnen gaan doen...Niet dat we te klagen hadden. Een geweldig leuk dorpje, een goed hotel met zwembad, aardig gezelschap, lekker eten...maar ja, even klagen, altijd lekker. En het is waar, in het zwembad moesten we een badmuts op. Wat in het geval van Gerbrand (meer haar op hele lijf dan op hoofd) inderdaad een beetje overdreven is. We spraken af dat we pas de volgende dag de hele 'situatie' nog eens zouden bekijken, met alle verschillende afstanden in alle verschillende boekjes en dergelijke. De volgende dag is alles altijd anders. We kregen we een ontbijt om kwart over vijf, zelfs lekker met fruit, muesli en yoghurt. Maar Olga zorgde voor het cadeautje van de dag. Ze liep voor ons en had bedacht dat je op zaterdagochtend om zeven uur best langs de weg kunt lopen, er zijn toch bijna geen auto's. Dat scheelde vier km! Verderop ontdekte zij dat de enige bar weliswaar gesloten was, maar dat even verderop een heel goede Tabacchi met broodjes en koffie zat. En voor mij een wc natuurlijk, ook altijd fijn. Met z'n drieën het laatste stuk gelopen naar een soort Punica-oase: geweldige Agriturismo, met superzwembad en uitzicht. En och, dat Gerbrand per ongeluk eigenlijk hier gisteren had geboekt....