We zijn er! - Marianne
Het is kwart over elf. We zijn er. We hebben er zelfs een bewijsje van gekregen. We gaan er ook nog over schrijven, maar eerst gaan we hier eens uitgebreid van genieten.
Ja, we zijn er. Het is echt bijna niet te geloven, maar we hebben die Spritz gedronken tegenover de Santa Maria in Trastevere. We hebben even in de Friezenkerk gezeten, maar daarvoor waren we veel te ongedurig, dus we zijn weggegaan voordat we samen met de paus het De engel met de heer konden bidden. We geloofden trouwens toch niet dat hij zou komen. We geloofden trouwens toch niet. Het Pietersplein is nu helemaal afgezet en tussen iedere twee pilaren is een security-poortje, wat op zich wel een slimme zet is. Maar ja, dat durfden wij toch niet aan met onze zakmessen. Wel door een andere controle. ' Rugzakken open!' De carabinieri rommelen wat door Olga's ondergoed en door Gerbrands kledingzaken. 'che profumo, eh?' vroeg ik nog vriendelijk en de man schoof opgelucht de zaak aan de kant. 'vanaf Amsterdam gelopen? Nou, loop maar door!' en twee tevreden zakmessen vervolgden hun weg. Vanmorgen waren we om kwart voor zes vertrokken uit ons hotel in La Storta, door ons al snel de Storthoop genoemd. We waadden door onwaarschijnlijke hoeveelheden rotzooi en afval, zo'n 12 km langs de via Cassia, waar het ondanks het vroege tijdstip op zondagochtend al behoorlijk druk was. Toen, eindelijk: Monte Mario! Daar vandaan kun je over de stad kijken, de eerste blik op de St.Pieter. We daalden af en liepen verder over de via Trionfale. En, heel gek, opeens waren de straten schoon, we waren in Rome! Het is zo gek om dan opeens die muur van Vaticaanstad te zien, om er langs te lopen, daar waar ik vier maanden geleden nog stoer tegen de leerlingen zei: ' Over vier maanden loop ik hier met m'n rugzak!' We hebben de meest onpersoonlijke plek gekozen om ons 'diploma' op te halen. Misschien dat we morgen nog even naar het Vaticaan gaan, of naar die Friezenkerk. Maar eigenlijk hebben we niet zijn behoefte om van een vrijwilliger prijzende woorden te horen. We zijn heel erg trots op onszelf! We zijn nog even naar Termini gegaan om te informeren naar de prijzen voor de treinreis. Daar kregen we even last van het Pronto Soccorso-syndroom: nummertje trekken en uren in de rij staan. We hebben maar besloten met het vliegtuig terug te gaan. Veeeeeel goedkoper en lekker snel thuis, naar alle lieve kinderen en kindertjes! Dus: dinsdag zijn we al in Nederland. Jottem!
Daar zitten we dan, op het vliegveld. Ingecheckt, bagage afgegeven, security-poortje, koffie met een laatste cornetto. Onrustig geslapen vannacht en half zes echt helemaal wakker. Toch nog zo'n 20 km gelopen, gisteren in de stad. Eerst naar het Vaticaan gegaan, waar we eigenlijk niet naar binnen mochten omdat Olga's rokje te kort was, maar het mocht toch wel, en toen mochten wij niet verder omdat we onze paspoorten niet mee hadden. Olga ging bibberend naar binnen, ook met onze stempelkaarten. Ze was snel ontnuchterd: ze kreeg drie lege testimoniums, die we maar zelf moesten invullen en die hetzelfde bleek te zijn als de zgn. zo onpersoonlijke die we bij aankomst al hadden gekregen. Niks rondleiding, niks graf van Petrus. Nou ja. Gelukkig is er nog vastigheid in het leven, zelfs in Rome. Na een ijsje bij de beste gelateria van Rome (cadeautje van Angelien) : V ijgenijs! Rozemarijn, honing/citroenijs! Hazelnoot ijs!) hebben we lekker bij bar Il Fico prosecco gedronken en zijn we bij Francesco ernaast gaan lunchen. Ik kan het niet laten natuurlijk, dus we hebben toch alle hoogtepunten nog even gedaan. 's Middags nog naar de Friezenkerk gegaan, waar we wel vriendelijk werden ontvangen en waar we een echte, persoonlijke oorkonde kregen. Vervolgens heb ik ze nog Gianicolo opgesleept, waar de bomen zo gegroeid waren dat het uitzicht bijna was verdwenen. Na veel omzwervingen weer in Trastevere gekomen. Daar bleek de Santa Maria gesloten, terwijl we nog zoveel kaarsen moesten branden! We zijn eerst gaan eten en hebben afscheid genomen van de andere pelgrims. Het was weer een gedenkwaardige verjaardag! Toen we terugliepen naar ons appartement, bleek de kerk nog steeds dicht, hoewel ons was gezegd dat hij later op de avond open zou zijn. Gelukkig heb ik de hele weg in Italië al veel kaarsjes gebrand: Voor Monique en Jean-Pierre, die ziek is, voor Bertus en Francien, voor al onze lieven, voor de mevrouw van café de Vriendenkring in Ransberg, voor Dimitri, voor alle automobilisten, die wel uit de weg gingen en voor iedereen die zo met ons heeft meegeleefd!
Marjan en Jan.
We zijn trots op jullie
En bedankt voor het mooie reisverhaal
We gaan het missen
Xxx
Ik heb genoten van jullie reisverhalen en kijk uit naar Julie laatste verslag.
Gefeliciteerd bikkels! Enne, voor straks welkom thuis X
Laat die kerkvorst maar zitten en geniet nog even van jullie eigen Fellini.
We zijn heel bij voor jullie.
Liefs
Liefs